جهان قابل مشاهده ما

نخستین مدل های کیهان شناسی که توسط یونانیان باستان و فیلسوفان هندی پدید آمدند، زمین-مرکز بودند و زمین را مرکز جهان می دانستند.با گذشت قرن ها، مشاهدات نجومی دقیق تر به نیکلاس کوپرنیک کمک کرد تا مدل خورشید-مرکزی را بر پایه مرکزیت خورشید در منظومه خورشیدی ارایه دهد. سر ایزاک نیوتن با بهره گیری از کارهای کوپرنیک و همچنین مشاهدات تیکو براهه و قوانین گردش سیاره ای کپلر، قانون جهانی گرانش را معرفی کرد

با پیشرفت های بعدی که در مشاهدات حاصل شد، مشخص شد که خورشید تنها یکی از صدها میلیارد ستاره موجود در کهکشان راه شیری است که خود تنها یکی از چند صد میلیارد کهکشان موجود در جهان است. بسیاری از ستارگان در کهکشان سیاره دارند. در مقیاس بزرگ کهکشان ها به شکل یکنواختی توزیع شده اند و در همه جهت ها یکسان هستند در نتیجه جهان گوشه یا مرکز ندارد. در مقیاس هاس کوچکتر کهکشان ها در خوشه ها و ابرخوشه های کهکشانی پراکنده شده اند که رشته کهکشان ها و نواحی پوچ را در فضا تشکیل می دهند.کشف هایی که در اوایل قرن بیستم رخ داد، نشان دادند که جهان آغازی داشته است و ازآن زمان فضا در حال انبساط با نرخی رو به افزایش بوده است